In Athene!
Door: Iris
Blijf op de hoogte en volg Iris
27 Maart 2016 | Nederland, De Kwakel
Hallo allemaal,
Hier mijn eerste blog vanuit Athene. Afgelopen vrijdag heb ik er ook één geschreven, maar ik kreeg keer op keer een foutmelding. Balen! Even een korte samenwerking van mijn blog van vrijdag:
'Ik ga, zodra ik daar ben, mijn inzetten bij het entertainen van de kinderen. Tekenen, knutselen, voetballen, dansen etc. Erg blij met deze taak, daar deze groep ontzettend kwetsbaar is. Mijn missie? Minimaal één kind laten lachen, voor mij is het dan al geslaagd.'
Vrijdag op zaterdag heb ik nauwelijks een oog dicht gedaan. Toch wel wat spanning. Wat zou ik daar aantreffen? De reis ging goed, maar bij de taxi flink afgezet. Ik zal maar niet noemen wat ik hiervoor moest betalen, maar wellicht laat ik mij wel omscholen tot taxichauffeur. Verdient erg goed. Eenmaal in het appartement werd ik ontvangen door een andere vrijwilligster Vera. Ontzettend aardig meid! Het appartement is echt ongelofelijk smerig. Schimmel op de muren, overal haren en laat ik over de keuken maar niet beginnen. IEKS! Ik slaap in een stapelbed met een jongen uit Engeland. Daar voel ik mij niet helemaal op mijn gemak bij. Gelukkig nog maar twee nachten voordat hij weg gaat. Hierna komt er een ander meisje. Dat is wel veel beter.
Gistermiddag ben ik met de andere vrijwilligers naar de haven gegaan. Daar zijn ongeveer 5000 mensen. 5000 mensen. Niet zomaar een getal, maar mensen. En dat is veel. Ik schrok niet zozeer van de beelden. Eigenlijk zoals op tv. Overal tentjes, mensen lopen wat rond, er wordt een balletje getrapt en mensen liggen voor de tenten. Wij riepen wat kinderen en in no time stonden daar toch wel zo een 50 kinderen die mee wilden doen met onze spelletjes. Zoals aangegeven was mijn missie ervoor te zorgen dat minimaal één kind even door mij zou gaan lachen. Weer even kind zou zijn. Het is bijzonder hoe blij deze kinderen zijn. Zo enthousiast. Hebben de dikste pret met touwtjes springen, vinden het geweldig om Engelse woorden te leren en zijn ontzettend lief. Eén van de kinderen bood mij zelf haar appel en flesje water aan. Dan heb je al helemaal niks, en wil je het alsnog delen. Wauw! Bij mijn groepje zit ook een jongen op blote voeten. Ik schat vijf jaar. Hij heeft een kerstpyjama en een felroze jas. Hij is stil. Kijkt wat naar ons, maar er is geen lach vanaf te krijgen. Heeft hij teveel gezien tijdens de oorlog? Of zit dat hem in het karakter?
's Avonds gaan wij met alle vrijwilligers uit eten. Mijn buik had nog steeds wat last van de zenuwen en om deze reden heb ik alleen wat brood gegeten. Het was wel erg gezellig en leuk om de dag samen zo af te sluiten. Rond half acht ben ik thuis. Ik douche. Maar of ik er nu echt schoner van wordt? Het is een té vieze douche. Overal schimmel. Verrassend dat ik ook niet zo goed heb geslapen.
Vanmorgen zijn wij met zijn allen naar Elliniko geweest. Het oude vliegveld waar naar zeggen nu rond de 2000 mensen zitten. Elke ochtend is de stichting hier en 's middags in de haven. Samen met wat andere vrijwilligers leggen wij de spullen voor het tekenen klaar, terwijl de andere de sportattributen klaar leggen. De kinderen mogen kiezen wat zij gaan doen. Het duurt niet lang voordat de eerste kinderen enthousiast aan komen rennen. Met veel plezier gaan zij aan de slag. En ik, ik ben stil van de tekeningen die worden gemaakt. Een meisje tekent een huis, met daarnaast een boot op het water. Daarboven schrijft zij in het Engels: It is a home. Knap dat zij dit in het Engels kan, maar ik ben stil door de tekening.
Helaas regent het vandaag en wordt er besloten niet naar de haven te gaan. Kinderen die in de regen buitenspelen, kunnen daarna niet zo snel meer warm worden. Droge kleren hebben zij niet. Ik ga deze blog weer afsluiten. Ik houd jullie op de hoogte.
Liefs,
Iris
Hier mijn eerste blog vanuit Athene. Afgelopen vrijdag heb ik er ook één geschreven, maar ik kreeg keer op keer een foutmelding. Balen! Even een korte samenwerking van mijn blog van vrijdag:
'Ik ga, zodra ik daar ben, mijn inzetten bij het entertainen van de kinderen. Tekenen, knutselen, voetballen, dansen etc. Erg blij met deze taak, daar deze groep ontzettend kwetsbaar is. Mijn missie? Minimaal één kind laten lachen, voor mij is het dan al geslaagd.'
Vrijdag op zaterdag heb ik nauwelijks een oog dicht gedaan. Toch wel wat spanning. Wat zou ik daar aantreffen? De reis ging goed, maar bij de taxi flink afgezet. Ik zal maar niet noemen wat ik hiervoor moest betalen, maar wellicht laat ik mij wel omscholen tot taxichauffeur. Verdient erg goed. Eenmaal in het appartement werd ik ontvangen door een andere vrijwilligster Vera. Ontzettend aardig meid! Het appartement is echt ongelofelijk smerig. Schimmel op de muren, overal haren en laat ik over de keuken maar niet beginnen. IEKS! Ik slaap in een stapelbed met een jongen uit Engeland. Daar voel ik mij niet helemaal op mijn gemak bij. Gelukkig nog maar twee nachten voordat hij weg gaat. Hierna komt er een ander meisje. Dat is wel veel beter.
Gistermiddag ben ik met de andere vrijwilligers naar de haven gegaan. Daar zijn ongeveer 5000 mensen. 5000 mensen. Niet zomaar een getal, maar mensen. En dat is veel. Ik schrok niet zozeer van de beelden. Eigenlijk zoals op tv. Overal tentjes, mensen lopen wat rond, er wordt een balletje getrapt en mensen liggen voor de tenten. Wij riepen wat kinderen en in no time stonden daar toch wel zo een 50 kinderen die mee wilden doen met onze spelletjes. Zoals aangegeven was mijn missie ervoor te zorgen dat minimaal één kind even door mij zou gaan lachen. Weer even kind zou zijn. Het is bijzonder hoe blij deze kinderen zijn. Zo enthousiast. Hebben de dikste pret met touwtjes springen, vinden het geweldig om Engelse woorden te leren en zijn ontzettend lief. Eén van de kinderen bood mij zelf haar appel en flesje water aan. Dan heb je al helemaal niks, en wil je het alsnog delen. Wauw! Bij mijn groepje zit ook een jongen op blote voeten. Ik schat vijf jaar. Hij heeft een kerstpyjama en een felroze jas. Hij is stil. Kijkt wat naar ons, maar er is geen lach vanaf te krijgen. Heeft hij teveel gezien tijdens de oorlog? Of zit dat hem in het karakter?
's Avonds gaan wij met alle vrijwilligers uit eten. Mijn buik had nog steeds wat last van de zenuwen en om deze reden heb ik alleen wat brood gegeten. Het was wel erg gezellig en leuk om de dag samen zo af te sluiten. Rond half acht ben ik thuis. Ik douche. Maar of ik er nu echt schoner van wordt? Het is een té vieze douche. Overal schimmel. Verrassend dat ik ook niet zo goed heb geslapen.
Vanmorgen zijn wij met zijn allen naar Elliniko geweest. Het oude vliegveld waar naar zeggen nu rond de 2000 mensen zitten. Elke ochtend is de stichting hier en 's middags in de haven. Samen met wat andere vrijwilligers leggen wij de spullen voor het tekenen klaar, terwijl de andere de sportattributen klaar leggen. De kinderen mogen kiezen wat zij gaan doen. Het duurt niet lang voordat de eerste kinderen enthousiast aan komen rennen. Met veel plezier gaan zij aan de slag. En ik, ik ben stil van de tekeningen die worden gemaakt. Een meisje tekent een huis, met daarnaast een boot op het water. Daarboven schrijft zij in het Engels: It is a home. Knap dat zij dit in het Engels kan, maar ik ben stil door de tekening.
Helaas regent het vandaag en wordt er besloten niet naar de haven te gaan. Kinderen die in de regen buitenspelen, kunnen daarna niet zo snel meer warm worden. Droge kleren hebben zij niet. Ik ga deze blog weer afsluiten. Ik houd jullie op de hoogte.
Liefs,
Iris
-
27 Maart 2016 - 14:52
Wilco:
Indrukwekkend hoor Iris, respect dat je dit doet en interessant om zo op de hoogte gehouden te worden van iemand die het allemaal echt meemaakt... succes en hopelijk ook veel plezier met die kinderen! -
27 Maart 2016 - 15:02
Mandy:
Super goed! Wat leuk dat de kindjes zo lief en tevreden zijn. Heel veel succes nog en geef ze maar een heel dikke knuffel van me!
-
27 Maart 2016 - 15:15
Karin:
Wauw, Iris, ik ben er stil van. Ik hoop dat jij veel van die kinderen kunt laten lachen en misschien tover je ook een lach op het gezicht van dat jongetje. Liefs, mam. -
27 Maart 2016 - 19:29
Hanneke:
Wat een prachtig verhaal tijdens deze paasdag!Hoop op betere tijden mede dankzij vrijwilligers zoals jij! heel veel succes, je bent een kanjer! -
27 Maart 2016 - 20:02
Astrid:
He Iris, Mooi verslag heb je geschreven en fijn dat wij hierdoor op de hoogte blijven van jouw verblijf daar. Ik vind het knap wat je doet. En wat je moeder al zegt ik hoop voor je dat je een glimlach op dat jongetje zijn gezicht krijgt de komende 14 dagen. -
27 Maart 2016 - 20:18
Ellen:
Heel bijzonder wat jij allemaal meekomt daar, door jouw verhaal komen de beelden van de tv nog meer binnen bij ons. Ik hoop dat je heel veel kinderen even een leuk moment kan geven.
-
27 Maart 2016 - 21:48
Marja:
Ha Iris, wat goed van je om op deze manier je bijdrage te leveren aan het vluchtelingenprobleem. Ik ga je blog zeker volgen. Heel veel succes! Ook groet van Wim
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
