Elke dag opnieuw afscheid nemen.
Door: Iris
Blijf op de hoogte en volg Iris
06 April 2016 | Nederland, De Kwakel
Inmiddels weer een paar dagen verder en het werk wordt hier emotioneel steeds wat zwaarder. Het besef komt steeds meer binnen dat deze kinderen hier gewoon dag in, dag uit verblijven. Geen school, geen schone kleren, slecht eten, geen normaal onderdak. Hoelang gaat hun reis nog duren? Wanneer zullen zij weer stabiliteit in hun leven hebben? Wat zijn de gevolgen van hun reis? De groeiachterstand, de achterstand op school en hun verrotte gebit. Het zijn kinderen waar wij het over hebben. Honderden kinderen. Dit kun je je in Nederland toch niet voorstellen? Dat je alles achterlaat en begint aan een reis waarvan je weet dat de omstandigheden verschrikkelijk zullen zijn. De onwetendheid, de angst, de Europeanen die protesteren tegen vluchtelingen. Het gaat hier wel over oorlogsvluchtelingen. Mensen. Geen nummers, maar mensen. Kinderen. Die economische vluchteling zie ik hier eigenlijk niet.
Sinds zondag gaan er verschillende geruchten dat de haven binnenkort wordt "schoongeveegd". De haven moet leeg zijn voordat het toeristenseizoen weer begint en hier weer volle boten aankomen met vakantiegangers. Er zijn hierover veel verschillende berichten. Het is nu gewoon elke dag afwachten wat en wie wij daar aantreffen. Zal ik die schat van een Amanda morgen weer zien? Hoe zal haar reis verlopen? Waar wordt zij en haar familie naar toegestuurd? Tot nu toe merken wij van het schoonvegen nog niet veel. Je merkt wel dat er spanning is in de haven.
Gisteren was een leuke dag. Wij hebben gisteren een soort 'feestdag' gehad. Vol bepakt met, van mijn sponsorgeld, gekochte spullen gaan wij op pad naar de luchthaven. De meiden hebben vandaag een tutdag. Make-up, nagelslakken en armbandjes maken. De jongens gaan een estafette doen. De winnaar krijgt een medaille. Ik sta vandaag bij de meiden en vind het heerlijk om te zien hoe ze het naar hun zin hebben. Je ziet ze stralen. Fantastisch! Minpuntje is dat er een luizen probleem is. Is natuurlijk ook wel te verwachten, maar ik krijg er de kriebels van.
Tegen het einde krijgen wij de horen dat een ander gedeelte op de haven met spoed hulp nodig heeft. Met dertien vrijwilligers gaan wij er direct naar toe. Hun opslagplaats is bestormd en alles moet opnieuw gesorteerd worden. Je kunt natuurlijk denken van; wat erg dat mensen dat doen? Maar de situatie is daar zo schrijnend, dat je dit eigenlijk ook wel kan begrijpen. Wij helpen daar ruim twee uur en tegen het einde ziet het er al een stuk beter uit. Vandaag gaat er weer een ploeg naartoe om te helpen.
Ik ben vandaag even een dagje vrij. Ik vind het wel fijn om even een momentje voor mijzelf te hebben. Vanmiddag ga ik naar een klein vluchtelingenkamp om daar mijn hulpgoederen af te geven. Gek eigenlijk dat mijn reis er al bijna op zit. Ik zou hier nog wel veel langer willen blijven. Ik zie de verschrikkelijke situatie, maar ook de mooie dingen. De lach van de kinderen, de hulp die van alle kanten komt.
Liefs,
Iris
Sinds zondag gaan er verschillende geruchten dat de haven binnenkort wordt "schoongeveegd". De haven moet leeg zijn voordat het toeristenseizoen weer begint en hier weer volle boten aankomen met vakantiegangers. Er zijn hierover veel verschillende berichten. Het is nu gewoon elke dag afwachten wat en wie wij daar aantreffen. Zal ik die schat van een Amanda morgen weer zien? Hoe zal haar reis verlopen? Waar wordt zij en haar familie naar toegestuurd? Tot nu toe merken wij van het schoonvegen nog niet veel. Je merkt wel dat er spanning is in de haven.
Gisteren was een leuke dag. Wij hebben gisteren een soort 'feestdag' gehad. Vol bepakt met, van mijn sponsorgeld, gekochte spullen gaan wij op pad naar de luchthaven. De meiden hebben vandaag een tutdag. Make-up, nagelslakken en armbandjes maken. De jongens gaan een estafette doen. De winnaar krijgt een medaille. Ik sta vandaag bij de meiden en vind het heerlijk om te zien hoe ze het naar hun zin hebben. Je ziet ze stralen. Fantastisch! Minpuntje is dat er een luizen probleem is. Is natuurlijk ook wel te verwachten, maar ik krijg er de kriebels van.
Tegen het einde krijgen wij de horen dat een ander gedeelte op de haven met spoed hulp nodig heeft. Met dertien vrijwilligers gaan wij er direct naar toe. Hun opslagplaats is bestormd en alles moet opnieuw gesorteerd worden. Je kunt natuurlijk denken van; wat erg dat mensen dat doen? Maar de situatie is daar zo schrijnend, dat je dit eigenlijk ook wel kan begrijpen. Wij helpen daar ruim twee uur en tegen het einde ziet het er al een stuk beter uit. Vandaag gaat er weer een ploeg naartoe om te helpen.
Ik ben vandaag even een dagje vrij. Ik vind het wel fijn om even een momentje voor mijzelf te hebben. Vanmiddag ga ik naar een klein vluchtelingenkamp om daar mijn hulpgoederen af te geven. Gek eigenlijk dat mijn reis er al bijna op zit. Ik zou hier nog wel veel langer willen blijven. Ik zie de verschrikkelijke situatie, maar ook de mooie dingen. De lach van de kinderen, de hulp die van alle kanten komt.
Liefs,
Iris
-
06 April 2016 - 10:45
Ruud Uithol:
Hi Iris, je verhalen zijn schokkend en het lijkt water naar de zee dragen. Maar je activiteiten daar doen toch ook veel goed. Het mij denken aan het lied van wijlen Bram Vermeulen (ex Neerlands Hoop) - De Steen
Ik heb een steen verlegd,
in een rivier op aarde.
Het water gaat er anders dan voorheen.
De stroom van een rivier, hou je niet tegen
het water vindt er altijd een weg omheen.
Misschien eens gevuld, door sneeuw en regen,
neemt de rivier m'n kiezel met zich mee.
Om hem, dan glad, en rond gesleten,
te laten rusten in de luwte van de zee.
Ik heb een steen verlegd,
in een rivier op aarde.
Nu weet ik dat ik nooit zal zijn vergeten.
Ik leverde bewijs van mijn bestaan.
Omdat, door het verleggen van die ene steen,
de stroom nooit meer dezelfde weg zal gaan.
hartelijke groeten, Ruud (chauffeur busje) -
06 April 2016 - 13:57
Karin:
Lieve Iris, wij kijken uit naar je thuiskomst maar kunnen ons zo goed voorstellen dat je wil blijven. Wat heb jij iets moois gedaan! Veel sterkte de laatste dagen. Mam.
En wat een prachtige tekst van Bram Vermeulen, Ruud. Iris heeft veel steun gehad van alle lieve mensen in Nederland. -
06 April 2016 - 16:35
Mandy:
Goed bezig! En het gedicht/lied van Ruud is inderdaad erg toepasselijk.
Je hebt echt bijgedragen aan een beter leven voor andere mensen.
X -
06 April 2016 - 19:20
Jos:
Lieve Iris, ik weet zeker dat tientallen van die kinderen later aan jou zullen denken. Dat er ondanks alle ellende en ontberingen mensen waren die oprecht met ze meeleefden en zorgden voor wat ontspanning zorgden. Ben trots op je, nichtje! -
06 April 2016 - 20:27
Hanneke:
Hi Iris,
wat indrukwekkend is jouw verhaal! en wat mooi dat je dit kan en wil doen.En ook al zijn het misschien maar kleine druppels op een gloeiende plaat, het zijn juist de kleine dingen die het hem doen.
succes met de laatste loodjes!
groetjes
Hanneke -
06 April 2016 - 21:08
Oma:
Lieve Iris, ik heb met tranen in mijn ogen jouw verslag gelezen. Ik kan mij voorstellen dat het afscheid je zwaar zal vallen maar meisje je hebt bijgedragen aan een hopelijk beter bestaan voor deze kinderen en weet dat het thuisfront nu op je wacht. Dikke kus, oma. -
09 April 2016 - 20:09
Marja:
Hi Iris,
Ook ik zit met tranen in mijn ogen jouw blog te lezen. Wat is het toch oneerlijk verdeeld in de wereld!
En inderdaad een toepasselijke tekst van Bram.
Mooi werk heb je gedaan! Goeie thuisreis gewenst!
Groet van Marja
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
